Na 25 jaar nog fris als de lente!
Een vol half uur kijk ik naar vier vrouwen die over de grond rollen. Liggen, langzaam omdraaien, steunen op de ellebogen, soms even op de knieën, maar dan weer liggen. En nog een keer. Het verveelt geen moment, want ik weet dat er nog van alles komt. Al die spots hangen er vast niet voor niets, want als voormalig belichter weet ik heel goed dat elke opgehangen spot die in de voorstelling niet brandt, een biertje kost. En die stapel stoelen, en die vier paar schoenen daar – maar vooral voel ik de spanning in de dans. Hoe ontspannen het er ook uitziet, er hangt veel in de lucht.
» lees verder over Rosas Danst Rosas, Anne Teresa De Keersmaeker
Zie twee voorstellingen op een avond en ze gaan in je hoofd met elkaar praten.
Israel Galván: solo, stilte, dicht op de huid, vertelt in alle abstractie een boeiend verhaal, heeft humor door subtiele verwijzingen naar bewegingen uit het dagelijks leven. Prachtige match tussen zaal en voorstelling! Alleen 45 minuten die zon in m’n gezicht was wel wat lang.
Bruno Beltrão: grote lege ruimte, veel afstand tussen dansers en publiek, verhaal dat maar niet door wil lopen, geen relativering, daardoor wordt het een zware zit. Ik ben bijna blij dat het 10 minuten korter duurt dan aangekondigd. Wat is het toch moeilijk hiphopdans uit te tillen boven het niveau van kunstjes-doen. Binnen de scènes lukt dat wel, maar het verhaal als geheel valt telkens stil. » lees verder over Israel Galván en Bruno Beltrão – interessante stille combi