Dansante barok opent festival oude muziek 2009
Festival Oude Muziek opent de editie van 2009 met een concert in Vredenburg Leidsche Rijn door de Berlijnse Akademie für Alte Musik getiteld ‘4 Elements – 4 Seasons’. Twee werken uit de barok, van respectievelijk Jean-Fery Rebel en Antonio Vivaldi. Het ene relatief onbekend, het andere overbekend. Het bijzondere is dat het een gechoreografeerd concert is: een combinatie van muziek, dans en theatrale elementen. Dat levert spannende momenten op. » lees verder over Festival Oude Muziek 2009 – Four Elements, Four Seasons
Medea – prachtig opgebouwd, maar dan?
De muzikanten van de Akademie für Alte Musik Berlin zitten al in de orkestbak, hun hoofden net zichtbaar. Achter hen een metershoog rood doek, helemaal van boven de toneellijst tot onderin de orkestbak. Het zaallicht dimt. Een klik – met indrukwekkend geruis vallen al die meters stof naar beneden. Daarachter een schaars belichte lege ruimte. Beweging aan de horizon: een kluwen van zestien danserslijven komt tevoorschijn over het randje van de vloer, rolt heel langzaam naar voren en vormt een cirkel. Zes enorme windmachines beginnen zachtjes te draaien: het geluid van klapwiekende roofvogels. » lees verder over Holland Festival 2009 – Medea
Pitié – mededogen met mensen van vlees en bloed
Mensen van vlees en bloed. Dat zijn de dansers in de voorstelling Pitié van Alain Platel, te zien in Carré tijdens het Holland Festival. Ooit iemand een ander zien optillen aan een handvol buikvel? Wel eens minutenlang naar 10 ondersteboven hangende ruggen gekeken, naar 20 rollende schouderbladen? Precies.
En denk bij ‘dansers’ vooral niet aan ballerina’s die als chocolaatjes in een doosje op elkaar lijken. Deze mensen hebben elk een geheel eigen expressie, die ze in deze voorstelling niet hoeven te verbergen. Sierlijke acrobatiek, spastische trekken en streetdance-achtige stunts ontstaan als vanzelfsprekend uit alledaagse bewegingen. » lees verder over Holland Festival 2009 – Pitié
Opening Holland Festival – teveel solo en te weinig duet
De verwachtingen zijn hoog gespannen. Ze zijn in superlatieven aangekondigd, Mikhail Baryshnikov en Ana Laguna: hij “wereldwijd bekend”, zij “sterdanseres”, dansen “speciaal voor hen gecreëerd” werk. De koningin zit op rij 1. Dit moet de perfecte openingsvoorstelling worden.
Beiden hebben een CV om U tegen te zeggen en zijn de vijftig ruim gepasseerd. Ze grossieren in prijzen en onderscheidingen en hebben de wereld aan hun voeten. Wat een eer dat ze hier zijn!
» lees verder over Holland Festival 2009 – Mikhail Baryshnikov en Ana Laguna
Het doek gaat open. Een kind komt op met een lampion, en nog een, nog een … nee wacht even, zijn het wel kinderen? Of zijn het volwassenen, maar lijken ze gewoon klein? Volgende scène: twee mannen. Opvallend verschil in lengte. Maar is de een nu zo klein of de ander zo lang?
Er gebeurt hier iets bijzonders met verhoudingen. Door de meer dan 10 meter hoge egaal witte doeken waarmee het speelvlak is omkaderd en de ongebruikelijk hoge lijst heb je als kijker geen idee wat je als referentie kunt gebruiken voor groot en klein. Een ‘ijsberg’, een bootje en een verzameling stenen helpen ook niet echt mee: het ene object is groter dan de werkelijkheid, het andere weer kleiner. Het witte licht, in de eerste scènes in ruime hoeveelheid aanwezig, versterkt de vervreemding.
» lees verder over Madama Butterfly, Stanislavsky Opera Company
Sidi Larbi Cherkaoui is een choreograaf die ik al jaren volg. Het C de la B van Alain Platel is de ‘stal’ waar hij begon. Intussen heeft hij als freelancer een indrukwekkend cv opgebouwd, en werkt regelmatig bij Het Toneelhuis, dat nu Origine produceert. Sutra, ook van zijn hand, wordt vast één van de hoogtepunten van Julidans. Vanavond is hij er niet bij, want werkt in New York aan een volgend project. Maar zijn handschrift is herkenbaar.
» lees verder over Origine in Amsterdam
Een lekker vol Carré op een maandagavond: de laatste voorstelling van de Nederlandse tournee van Yamato. En de dames en heren nemen waardig afscheid. Het begin met a capella zang is een verrassing. In plaats van de eerste klap uit te delen met overrompelend trommelgeweld krijgt Yamato de zaal stil met deze ongepolijste stemmen. Wie nog zat te sms’en bergt z’n telefoon op, wie aan de boodschappen dacht is die meteen vergeten.
» lees verder over Matsuri = feest!
‘Cursive writing’ is de benaming die Chineestaligen in het Engels gebruiken voor wat wij ‘Chinese kalligrafie’ noemen. En daaraan moet ik steeds denken tijdens Wild Cursive van Cloud Gate Dance Theatre uit Taiwan, op bezoek in Het Muziektheater in het kader van de Gastprogrammering.
Want het is of ik een kalligraaf aan het werk zie, met dansers als penselen. Soms schrijft hij een enkel teken, dan weer een hele zin achter elkaar. Soms formuleert hij bedachtzaam en bijna in slow motion, dan weer snel en zwierig. Soms plaatst hij een zwaar accent, dan weer tekent hij lichtvoetig of maakt een hoge sprong van het ene karakter naar het andere.
» lees verder over Kalligrafie met dansers
