Israel Galván en Bruno Beltrão – interessante stille combi
Zie twee voorstellingen op een avond en ze gaan in je hoofd met elkaar praten.
Israel Galván: solo, stilte, dicht op de huid, vertelt in alle abstractie een boeiend verhaal, heeft humor door subtiele verwijzingen naar bewegingen uit het dagelijks leven. Prachtige match tussen zaal en voorstelling! Alleen 45 minuten die zon in m’n gezicht was wel wat lang.
Bruno Beltrão: grote lege ruimte, veel afstand tussen dansers en publiek, verhaal dat maar niet door wil lopen, geen relativering, daardoor wordt het een zware zit. Ik ben bijna blij dat het 10 minuten korter duurt dan aangekondigd. Wat is het toch moeilijk hiphopdans uit te tillen boven het niveau van kunstjes-doen. Binnen de scènes lukt dat wel, maar het verhaal als geheel valt telkens stil.
Overeenkomst: stilte! Belangrijkste geluid van vanavond was dat van schoenen op de vloer: het geroffel van Israels hakken en het piepen van de sneakers van de Brazilianen.
Interessante avond; ik weet nu al dat ik Galván nog lang op mijn netvlies houd, maar dat Beltrão weinig sporen nalaat.
Eerder gepubliceerd op Springdance Stage.