TOT

Een verslag in tweets van 29 mei 2012

Vroeger (nog niet eens zo lang geleden …) zat ik bij een congres met mijn Moleskine boekje op schoot. Na afloop moest ik mijn best doen mijn eigen gekriebel te ontcijferen, de samenhang terug te vinden. Waar ging het ook alweer over? Wie zei dit, en waarom vond ik het belangrijk genoeg om op te schrijven? Tegenwoordig is mijn iPad het trouwe congresmaatje en Twitter mijn kladblok. Al twitterend dwing ik mezelf de highlights te vangen in zinnen van 140 karakters. De tijd komt er automatisch bij, en via hashtags houd ik bij waar het over ging. Collega’s zijn me dankbaar, want ook al zijn ze er niet bij, toch kunnen ze het congres volgen. En voor een verslag gebruik ik gewoon mijn eigen timeline. Vandaag letterlijk.

Opening

11:16am Congres Podiumkunsten (@ De Doelen w/ @klaasse @CoenvanderPoll @TinekeG @BerbervO)

Inchecken – het hoort erbij maar ik was het een beetje vergeten. Stiekem alsnog gedaan tijdens het openingswoord van Jacques Wallage. Zijn laatste zin blijft hangen: “De cultuur is wel geslagen, maar niet verslagen. Want we weten: een land dat in oorlog leeft met zijn cultuur kan nooit in vrede leven met zichzelf!”

» lees verder over Congres Podiumkunsten – inspiratiebom in tweevoud – 29 mei

Intieme ervaring over kijken en bekeken worden

  
Het is donker in de provisorische foyer in voormalig kerkgebouw Ottone. Dries Verhoeven springt op een stoel, stelt zich voor en vertelt dat het in de zaal nog veel donkerder is. En vraagt ons de mobiel helemaal uit te zetten, jassen en tassen achter te laten en niet meer te praten. Verhoeven (1976) is theatervormgever, scenograaf en als zelfstandig theatermaker bekend om zijn ervaringsvoorstellingen, dus we nemen het graag van hem aan. Maar wat een zware toon zet hij daarmee!  » lees verder over Festival aan de Werf 2012 – Donkere Kamer van Dries Verhoeven

Liefdevolle reflectie op vrouwelijke schoonheid

  
Het toneel is donker. Midden op een wit doorzichtig scherm zien we een klein bewegend plaatje als van een caleidoscoop. Langzaam herken ik er vier vrouwenlichamen in die, van bovenaf gefilmd, in abstracte patronen om elkaar heen bewegen. Dan gaat het zaallicht uit en komen er vier vrouwen uit de coulissen. In hun daagse kloffie, maar dat gaat direct uit en we zien hun naakte lichamen in volle glorie.  » lees verder over Festival aan de Werf 2012 – The Dry Piece van Keren Levi

Onder druk van de economische crisis en de bezuinigingsdrift van de regering is fondsenwerving een actueel onderwerp in de Nederlandse culturele wereld. De congressen en leergangen schieten als paddenstoelen uit de grond. Op 29 maart 2012 bezocht ik een Kom Je Ook?-congres over het onderwerp. Ik hoorde weinig nieuws, maar één ding nam ik mee naar huis. De Engelse Naomi Russell eindigde een presentatie over haar werk als fondsenwerver in de cultuur met een persoonlijk verhaal: “Ik vind dat wij als werkers in de cultuur met een deel van ons inkomen de cultuur moeten ondersteunen. Ik ben bijvoorbeeld lid van Tate, en behalve dat ik hen ermee steun beleef ik ook enorm plezier aan de events waarvoor ik word uitgenodigd, en krijg tegelijkertijd een kijkje in de keuken bij een instelling buiten mijn klantenkring.” Zo, die zat. Dat wil ik ook, dacht ik.  » lees verder over Vriend van het Centraal Museum

Te gast in een muzikale installatie

Voor de tweede keer tijdens Springdance 2012 wordt het publiek op het toneel uitgenodigd. De eerste keer was dat om vanaf een tribune te kijken naar VIOLET van Meg Suart / Damaged Goods. Nu zijn we te gast bij Ari Benjamin Meyers en Tino Sehgal met Symphony X.  » lees verder over Springdance 2012 – Ari Benjamin Meyers en Tino Sehgal – Symphony X

Een voorstelling die (niet) onder de huid kruipt

  
“Onverschilligheid is geen optie.” Volgens de tekst op het bij de ingang uitgereikte blad is er geen ontkomen aan: we worden meegezogen in een wervelende maalstroom. We zullen de performers dicht op de huid zitten en zij ons. Oordoppen krijgen we mee voor als het allemaal teveel wordt. We worden een gang doorgeleid naar het toneel, en een tribune opgestuurd. Dan wordt het stil.  » lees verder over Springdance 2012 – Meg Stuart / Damaged Goods – Violet

Brutaliteit die niets met oorlog te maken heeft

  
Op de stoep van de schouwburg wordt gedemonstreerd: Palestina moet vrij, en Israël geboycot. Blijkbaar zien de actievoerders het uitnodigen van de Batsheva Dance Company door Springdance als steun aan de Israëlische regering.  » lees verder over Springdance 2012 – The Toxic Exotic Disappearance Act | House – Batsheva Dance Company

Teveel Rodin, te weinig Russell Maliphant

  
De in Canada geboren Russell Maliphant is niet de eerste de beste. Hij werkte met beroemde dansmakers, zowel voordat als nadat hij in 1996 zijn eigen gezelschap begon. In 2004 was hij met drie verschillende stukken tijdens Julidans in Amsterdam te zien. Tien jaar na zijn eerste choreografie opent hij het Springdance Festival met The Rodin Project. Deze keer geen liaison met een levende kunstenaar dus, maar met een dode. Maliphant bewondert de Franse beeldhouwer Auguste Rodin al jaren.  » lees verder over Springdance 2012 – The Rodin Project – Russell Maliphant