TOT

Culture Geek is een jaarlijks congres in Londen, en één van mijn favoriete inspiratie-smulmomenten. Het recept: presentaties van 20-25 minuten gevolgd door 5-10 minuten voor vragen, alles strak op tijd. De ingrediënten: sprekers uit culturele organisaties over hun digitale innovaties.

De editie van 2019 was op 18 maart in The Barbican, onder het motto “Where Culture meets Digital”. Met voor het eerst in jaren weer een Nederlandse spreker: Wouter van der Horst van het RijksMuseum.

Video, video, video …

Als ik mijn aantekeningen doorkijk valt me op hoe veel er over video is gesproken, en realiseer ik me hoe snel het gebruik van (live) video gewóón is geworden. Dat een paar jaar geleden Facebook Live ongelooflijk spannend was kun je je nu nauwelijks meer voorstellen.

Zes aanstekelijke verhalen:

• Trish Thomas stroopte bij haar komst bij Southbank Centre de mouwen op om onder het motto ‘sell a sizzle, not a sausage’ het publiek lekker te maken voor wat er bij Southbank te beleven is. Ze moet jaarlijks kiezen uit 3.000 activiteiten om te promoten, en kiest soms expres voor uitverkochte events: ze tonen wat er voor geweldigs gebeurt, en films en podcasts trekken ook jaren later nog publiek. Ga voor de lange termijn en speel tegelijkertijd in op kansen: als een artiest binnenkomt en nog even tijd heeft spring je op om snel een filmpje te maken.
• Cassie Williams van The Royal Institution vertelt hoe het haar lukt geld te verdienen met online video: op YouTube moet je een persoonlijkheid zijn die een verhaal vertelt. YouTuben moet je leren door veel te experimenteren. Welke beelden werken, hoe ga je om met advertenties, hoe maak je een goede titel, een beschrijving die de lading dekt en het juiste publiek bereikt? Zorgen dat je video’s bekeken worden is net zoveel werk als het produceren ervan.
• Wouter van der Horst vertelt over de YouTube-avonturen van het RijksMuseum, en laat de film Is This Art zien: de filmposter van The Avengers lijkt verbluffend veel op De Nachtwacht. De hedendaagse beeldtaal verbonden met de visuele cultuur van het museum. Interessant detail: ik vond de YouTubelink pas toen ik googlede op “Is this art” in combinatie met het woord RijksMuseum, en niet op combinaties van de zoektermen Avengers, Nachtwacht en RijksMuseum.
• Luke Ritchie van The Philharmonia Orchestra laat het publiek via video-installaties en VR-films achter de schermen rondlopen en midden tussen de orkestmusici op het podium plaatsnemen. Komt er nu minder publiek naar de concerten? Welnee: de installaties gaan naar plekken waar het orkest nooit speelt, en de VR films bereiken een nieuw publiek.
• Claire Lampon van de Historic Royal Palaces liet onder de hashtag #BoleynisBack een historische koningin met veel tamtam terugkeren naar Londen. Dankzij collega’s die op het juiste moment meetwitterden werd de live stream door een enorm publiek bekeken en piekte het museumbezoek.
• Claire Joachim van het Sydney Opera House blikt terug op de eerste jaren van videogebruik op social media. Het live streamen van concerten werd gezien als een risico maar bleek nieuwe deuren te openen: de stream bereikte een ander publiek dan het concert, en de aanwezigen waren trots dat ze er bij waren.

Duidelijk, video is een blijvertje:

• Online video trekt een nieuw, groot, internationaal publiek
• Video is goed voor je statistieken. Maar gebruik het omdat het goed is voor je publiek. Het doel is meer mensen in aanraking te brengen met kunst.
• Live streaming gaat niet ten koste van de kaartverkoop: je gaat toch ook naar de Mona Lisa als je in het Louvre bent, ondanks dat je er al duizenden foto’s van hebt gezien?
• Ja, je maakt je afhankelijk van YouTube en hun algoritme, maar wat is het alternatief? En hoort inspelen op veranderingen en meegaan met trends er niet gewoon bij?

Is er nog digitaal leven naast video?

Jawel hoor:

• Kati Price van The V&A (Victoria & Albert Museum) leende de ICT-buzzwords Agile en MVP (Minimum Viable Product) om haar collega’s te leren sneller en flexibeler exposities te maken en niet altijd jaren vooraf vast te leggen wat wanneer wordt getoond.
• Peshkar, waar Steph Meskell-Brocken werkt, maakte samen met geluidskunstenaar Michael-John Mizra Displacement Native. Mizra gebruikt open UNHCR data om het Syrische volkslied live te manipuleren zodat het reageert op waar het volk zich bevindt.
• De presentatie van Lindsay O’Leary & Sarah Osborne van de Tate musea was misschien wel het hoogtepunt van de dag: zij gebruiken online reacties als materiaal voor nieuwe campagnes (hilarisch verhaal over hoe ze hun eerste mannelijk naakt op Instagram gooiden toen iemand klaagde over teveel naakte vrouwen tijdens een Modigliani tentoonstelling), en worden met de hashtag #HeyTate door een groot publiek getipt op nieuwe kunstenaars. Ze maken Tate hierdoor kwetsbaar maar het levert een enorme betrokkenheid op.

Wat hier nou zo inspirerend aan is? Dat er collega’s staan, geen superhelden maar gewone mensen, voor wie geen plan te wild is zolang ze er zelf in geloven. Die tegelijkertijd met beide benen op de grond staan, en net zolang doorgaan tot ze hun doel bereiken. Ondanks tegenwerking, geldgebrek en verdere beren op de weg. Ook al verklaart iedereen hen voor gek. Hier op Culture Geek treffen die gekken elkaar.

Tot volgend jaar! Ga je mee? Laat het weten!