TOT Nieuwsbrief – 3 januari 2018

Interesse in welke cultuurvormen aanslaan bij verschillende groepen jongeren? Werk dan (als culturele instelling) mee aan het onderzoek van hogeschool NHTV Breda,. Hoe meer deelnemers, hoe meer je straks kunt met de uitkomsten.

Dat Elena Ferrante, van de bekende Napolitaanse romans, een pseudoniem was, werd al langer gedacht. Maar wie o wie schuilde erachter? Met bigdata-onderzoek was het raadsel zó de wereld uit.

Niks zo opwekkend om een fris nieuw jaar mee te beginnen als een goed dystopisch stuk. Zo eng is Google en het wordt tijd dat we ertegen in het geweer komen, vindt Dirk Helbing.

Lekker tegendraads verhaal over waarom blockchain, het systeem achter bitcoin, niet is wat iedereen ervan hoopte. (Hint: het voegt niks toe aan wat er al is.) En dat ondanks jaren proberen en miljardeninvesteringen. Sterke longread.

Nog een (visueel) verhaal over hoe griezelig alomtegenwoordig Google is en hoeveel verder in het weergeven én creëren van data. Bekijk zelf het verschil in detaillering tussen Google en Apple Maps: ongelofelijk, en ongelofelijk snel gegaan.

Stukken waarin een handicap centraal staat, vallen niet altijd direct op vanwege hun artistieke waarde. De Poolse theatergroep of Scena Robocza (Working Scene) slaagt daarin wél, vertelt dit artikel. The performance is simultaneously a beautiful piece of live art and an educational piece of activism about disability. 

Design niet als doel op zich, maar als succesvol en effectief middel om materiële en immateriële waarde te creëren. Dat is het rijkelijk vage criterium voor de Best Client Award: een prijs en erkenning voor goed opdrachtgeverschap. Maar evengoed leveren de drie genomineerden mooie leerzame cases voor culturele instellingen.

Als je (studenten van) Gehry een gevangenis laat ontwerpen, loop je tegen twee interessante kwesties aan: de esthetiek van het gebouw in het geheel van de stad (mag een gevangenis erbij horen of juist niet?), en de rol van de architectuur in de functie: is een mooi gebouw wel streng genoeg?

Veiligheid wordt op dit congres zó breed opgevat dat ik me afvraag wat er aan diepgang overblijft, maar wie weet. Er is in elk geval voor elk wat wils.

Een jaar Digital Wednesdays wordt gevierd met een nieuwjaarsborrel. Een van de vele, natuurlijk, maar wel een voor wie op de hoogte wil zijn en blijven van digitale ontwikkelingen.

Zeven hiphopdansers en drie circusartiesten heten je welkom in hun wereld van illusies en projecties. Je ziet muren groeien, rollende golven en het openbreken van de toneelvloer. {…} poëzie en dromen […} in een continu veranderende ruimte. Een landelijke tournee zat er voor deze technisch superingewikkelde productie helaas niet in, maar pak vooral de trein naar Den Haag of Utrecht.

‘Binnen het collectieve karakter van Noord-Korea is het individu maar een pixel. Ik ben juist op zoek gegaan naar die pixel en zijn betekenis binnen die stad.’ – Eddo Hartmann maakt fascinerende verstilde beelden uit een gesloten land.